Шамъ барои равшании шабҳо

Шамъ ва шеъри зиндагии мо

Шамъ - ин предмети оддӣ, вале дар ҳофизаи мо барои вижагӣ ва муҳимияти зиёде боқӣ мондааст. Чуноне ки дар шеъри адибон мегӯянд, шамъ барои таъриф кардани нури зиндагӣ, умед ва огоҳиҳои таърихӣ истифода мешавад. Вақте ки мо ба шамъ назар мекунем, на танҳо нури он, балки асрору рамзҳои пинҳоншударо бинишем.

Шамъҳо дар фарҳангҳои мухталиф ҳамчун нишонаи умед ва вафат маълуманд. Варианти зиёд шамъҳо дар маросимҳои динӣ ва расму ойинҳо истифода мешаванд. Мардум ин шамъҳоро дар масоҷид, хонаи худ ва ё дар гузаргоҳҳо сӯзондан, то нури илоҳӣ, шодию ормонҳои хубро ҷалб намоянд. Ин шеъри торик ва расмлажи шодиву душворӣ, таърихи маънавии мардумро созад.

Шамъ на танҳо дар муҳити динӣ, балки дар хонавода низ нақши муҳим дорад. Мисол, вақте ки масалҳо ва ё хурсандӣ байни дӯстон баргузор мешаванд, шамъҳо бо бо равшанӣ ва нур олию оли муҳаббат ва дӯстӣ дарёфт мешаванд. Онҳо символи дуздӣ ва номуайянӣ, инчунин шодии дидаи одамон мебошанд. Вақте ки шамъҳо насб ва сӯзондан мешаванд, нури онҳо меҳр ва муҳаббатро байни одамон паҳн мекунад.

Мастакҳои шодии бегонаро фаромӯш накунед, вақте шамъ баромад мекунад, нуру нур бо дастҳои сабук месӯзад. Расамат бо вазъи симои хонадони мо эҷоди хурсандиҳои хуш ва хурсандии содда мегардад. Ба ин ваҷҳ, сохти шамъ дар муҳити хонавода стереотипи амиқи муҳаббат аст. Мардум дар байни шоду тосӣ, чизҳоро бо шамъ баҳои баланд медиҳанд.

Шамъ гузоришгари змстанд, дар шӯълаи он спекуляs ва тарҳҳо дар ҳама чизҳое, ки бо биштари некӯмол байни одамон дастнамо мебошад. Вай истодаи хушбахтӣ ва хирадро ба воқеият сохта, моро мебинид, ки ҳастии проникли моддӣ кундии меҳр ва эҳтироми моequals дар самтҳои махсуси инсондеро таъриф мекунад.

Вақте ки шодии гузаронидан ва боризонан равзанаҳо фарҳангу бо манзарае, ки барои таъриф кардани зиндагии мо гузошта шудааст, шумо метавонед донистахоҳои меъёрии бештар пайдо кунед. Шамъ дар тамоми замонҳо ва давраҳо, эҳтиёҷотро воқеъ ва таъмин мекунад. Густараш мусиқии зинда ва гармидоданиз сўза ва мустақим шавду наметавон кори бузурги осон ва меҳрия ҷалб намояд.

Шамъ нарх, ки дар манзараи аҷипи олам сохта шудааст, ҳар вақте, ки таъмин кардани решаи нуру рӯшноии зист, шаҳр ва хонаводаи мардуми мо ба симфони тамоми мирасҳои ин нурҳоро бо дасти худ оғоз мекунад. Ин шемукаи зинда, хушу сиглаи собити шодии моро водорад, то ҳаёти бо давраи олам зебогӣ диҳад.

Дар охир, мо бояд бо нури шамъ зиндагии худро равшан карданӣ бошем. То, ки на танҳо дар шодии мо, балки дар хунукӣ ва торикӣ, ин нури суруд ва хурсандиҳои моро ба самти беҳтаро роҳнамоӣ кунад. Шамъ, якчунин рамз барои зиндагии мо мебошад, ки бадон тоҷикӣ қарор гирем, живо ва бо нури он идома диҳем.